Terytorium parafii:
część miasta Nowy Sącz z ulicami: Akacjowa, gen. Andersa, Barska, Batalionów Chłopskich, Beskidzka, Brodowska, Broniewskiego, Cicha, Chruślicka, Curie-Skłodowskiej, Czarna, Ducha Świętego (nry nieparzyste oraz nry 2 i 4), Dunajewskiego, Falkowska, Fildorfa, Franciszkańska (nry 5,7,11). Gałczynskiego, Godka, Grabowa, Gwardyjska, Hallera, Hoffmanowej, B Hubala, Jagiellońska (nry 1-15 oraz 2-6), Jamnicka (nry od 46 do końca), Jasna, Jaśminowa, Kasztanowa, Kazimierza Wielkiego (nry 2 i 4), Klemensiewicza, Kochanowskiego, Kołłątaja, Kosynierów, Krańcowa, Kraszewskiego (nry 3-23 oraz 4-18), Kurierów Sądeckich, Kwiatowa, Leśna, Librantowska, Lwowska (nry parzyste 2-116 i 132-182 oraz nry nieparzyste 1-177), Modrzejewskiej, Młodzieżowa, Nadbrzeżna (nry 1-49), Nad Lubinka, Na Rurach (nry parzyste), Naściszowska, Norwida, Nowowiejskiego, Paderewskiego (nry parzyste od 28 do końca i nry nieparzyste od 35 do końca), Partyzantów, PCK, Piastowska, Pijarska (nry 1-19 oraz 2-24), Plac Kolegiacki, Polna, Racławicka, Reymonta, Romanowskiego, Różana, Rynek, Rzeczna, Samotna, Sichrawy, Sikorskiego, Ks. P. Skargi (nry 1, 2, 4, 6, 8) Skrzyszewskiego, Sobieskiego (nry 1-7 oraz 2-14), Stara, Szarych Szeregów (nry parzyste), Szkolna, Szwedzka (nry parzyste), Sucharskiego, Teligi, Topolowa, Tuwima, Wałowa (nry 1 i 9), Wazów, Wąska, Westerplatte, Wieniawy-Długoszewskiego, Wiktora, Wrońskiego, Wybickiego, Kard. St. Wyszyńskiego, Zacisze, Zakamienica, Zakościelna, Zaleskiego (nry 2-10 oraz 1-13), Zaruskiego, Zdrojowa (nry od 116 do końca), Żywiecka oraz miejscowości: Januszowa, Kunów, Naściszowa.
Historia kościoła
Początkowo świątynią parafialną był kościół św. Wojciecha, który jednak pozostawał poza mura- mi miejskimi, dlatego z czasem stojący w cen- trum miasta kościół filialny św. Małgorzaty prze- jął rolę świątyni parafialnej. W 1448 r. kościół został podniesiony do godności kolegiaty przez bpa Zbigniewa Oleśnickiego. W 1991 r. papież Jan Paweł II nadał kościołowi św. Małgorzaty tytuł bazyliki mniejszej. Obecny kościół zbudowany został ok. poł. XIV w., początkowo była to dwunawowa hala. W XVII w. wprowadzono trzynawowy układ bazylikowy. Kolejna przebudowa, pod kierunkiem architekta Stefana Świszczowskiego, odbyła się w latach 1955-1959 i 1969-1973. Wówczas architekci Tadeusz Gawłowski i Juliusz Klimek podjęli próbę przywrócenia świątyni gotyckiego charakteru. Murowany z kamienia, cegły i z żelazobetonu, trzynawowy, bazylikowy. Przy korpusie od frontu szeroki masyw dwuwieżowy z kruchtą i kaplicami między wieżami. Na wschodniej ścianie prezbiterium grupa Ogrójca z XVII/XVIII w. Wewnątrz, nad prezbiterium sklepienie krzyżowo-żebrowe, rekonstruowane z żelbetu. W prezbiterium odsłonięto polichromię z końca XIV w. Także w przyziemiu zachodniego masywu zachowane są fragmenty gotyckich malowideł. Ołtarz główny późnorenesansowy z I poł. XVII w., przerabiany po 1887 r. W polu głównym łaskami słynący obraz Veraicon, tzw. Przemienienia Pańskiego z II poł. XIV w. Siedem ołtarzy bocznych z XVII w. Na belce tęczowej grupa ukrzyżowania, złożona z krucyfiksu z I poł. XVI w., ponadto w jednym z ołtarzy rzeźba Matki Boskiej z Dzieciątkiem z III ćw. XIV w. oraz Dwunastu Apostołów płaskorzeźbionych z II poł. XIV w.
